دو منیسک در فضای بین کندیل فمورال و تیبیا در آناتومی زانو وجود دارد. آن‌ها هلالی شکل و هر کدام دارای شاخ قدامی و خلفی و سطح مقطع مثلثی دارند. سطح هر منیسک در قسمت فوقانی مقعر است و سطحی هم‌رنگ با کندیل‌های فمورال فراهم می‌کند و در قسمت پایینی صاف است تا با فلات تیبیا نسبتاً صاف همراه باشد. شاخ‌های منیسک داخلی بیشتر از هم فاصله دارند. منیسک‌ها توسط رباط‌های کرونری به استخوان درشت نی متصل می‌شوند.

منیسک داخلی در حین حرکت مفصل نسبت به مینیسک جانبی تحرک بسیار کم‌تری دارد که تا حد زیادی به دلیل اتصال محکم آن به کپسول مفصل زانو و رباط جانبی داخلی (MCL) است. در سمت جانبی، منیسک به طور محکم به کپسول مفصلی چسبیده است و هیچ اتصالی به رباط جانبی جانبی (LCL) ندارد. در واقع، شاخ خلفی منیسک جانبی به طور کامل از قسمت خلفی جانبی کپسول مفصلی توسط تاندون عضله popliteus جدا می‌شود که از اپی کندیل جانبی استخوان ران پایین می‌آید.

رباط‌ها نوارهای فیبری ضخیمی مانند طناب هستند که استخوان را به استخوان متصل و ثبات را ایجاد و حرکت را کنترل و از آسیب جلوگیری می‌کنند. دو جفت رباط اصلی در زانو وجود دارد، رباط‌های صلیبی در مرکز زانو (ACL & PCL) و رباط‌های جانبی در طرفین زانو  (MCL & LCL)رباط‌های زانو اغلب در اثر حرکات چرخشی ناگهانی آسیب می‌بینند. تغییر جهت سریع هنگام دویدن، یا ایجاد نیرویی از طریق زانو به عنوان مثال. سقوط، پس از آسیب رباط، زانو می‌تواند دردناک، ضعیف و ناپایدار باشد. این ممکن است فقط چند روز طول بکشد، اما اگر درمان نشود، می‌تواند برای چندین ماه ادامه داشته باشد، بنابراین درمان زودهنگام کلیدی است.